Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/144

 — Mówicie o tamtym z Pirny?
 — Tak.
 — Czyście rzucili okiem na Rezedillę?
 — O tak! Nawet obydwoma.
 Stary wybuchnął:
 — A wasza narzeczona?
 — O sennor! Powiedziałem tylko, że chciałbym wziąć za żonę dziewczynę, która mieszka wpobliżu. Czyż córka wasza nie mieszka w najbliższem sąsiedztwie?
 — A więc to był żart? — zagrzmiał Pirnero. — Takie figle mogą najdzielniejszego człowieka wtrącić w opresję! Zresztą, Rezedilla nie chce was wcale.
 — Jesteście pewni?
 — Tak! Ucieka od was.
 — Cóż z tego? Pobiegłem za nią i zapytałem, czy uciekła z nienawiści, czy z miłości.
 — Koszałki opałki! Żadna kobieta nie ucieka z miłości.
 — Tak jednak było. Oświadczyła, że mnie kocha i że gotowa jest zostać moją żoną.
 Pirnero klasnął w dłonie.
 — Świat się kończy! Ucieka przed nim, a chce zostać jego żoną? A więc macie się ku sobie?
 Twarz mu się nagle rozjaśniła. Promieniał zadowoleniem.
 — Tak — odparli oboje.
 — Bądźcie więc szczęśliwi! Błogosławię was w imię Boże!

142