Strona:PL Karol May - Jego Królewska Mość.djvu/143

 — Jutro poślę mu świadka.
 — Kogo?
 — Hm, nie wiem. Moich bliskich nie chciałbym wtajemniczać, a znajomych nie mam tu jeszcze.
 — Czy mogę panu służyć moją osobą?
 — Narazi się pan kolegom i przełożonym.
 — Nie lękam się. Nie służę z potrzeby, lecz dla przyjemności. Mój majątek zapewnia mi niezależność; proszę więc pana, abyś mnie mianował sekundantem. Pozyskał pan sobie mój najszczerszy szacunek; bądźmy przyjaciółmi, drogi Ungerze!
 — Przyjmuję pańską propozycję z całego serca. Już na wizycie u majora poczułem, że pana polubię.
 Uścisnęli sobie dłonie. Platen zapytał:
 — Czy idzie pan teraz do domu?
 — Nie. Wprawdzie zachowałem spokojną maskę, gdyż tylko to może zapewnić przewagę, ale wewnętrznie wzburzony byłem. Nie chciałbym w domu wyjawiać mego podniecenia. Pójdę zatem na szklankę wina.
 — Będę panu towarzyszył. Poczekaj pan!
 Platen wrócił do pokoju.
 Kurt czekał na ulicy. Nie przeczuwał, jakie znaczenie przybierze dla jego życia podporucznik von Platen i wspomniany przezeń bankier Wallner z Moguncji.
 Obaj młodzi ludzie wstąpili do winiarni; niedługo potem Platen odprowadził Ungera do domu. Kiedy się żegnali przed bramą, okna frontowe willi były jeszcze jasno oświetlone.

137