Strona:PL Karol May - Jego Królewska Mość.djvu/142

odprawy. Co się zaś tyczy Ravenowa, to muszę pana zapytać, czy w istocie zną pan tę damę.
 — Bardzo dobrze. Te panie opowiedziały mi całe zdarzenie.
 — Ale czy zgodnie z prawdą?
 — One nie kłamią. Powiem panu, że owa pani bynajmniej nie jest córką stangreta. Czy przyrzeknie mi pan chwilową dyskrecję?
 — Pewnie.
 — Jest to wnuczka hrabiego de Rodriganda! Widzi pan zatem, że mogę się nie wstydzić jej przyjaźni.
 — Do licha! Ale skądże Ravenow...
 — To fanfaron i w dodatku bardzo nieroztropny. Każdy inny widziałby z pierwszego wejrzenia, że ma przed sobą kobietę starannego wychowania. W sposób grubjański wtargnął do powozu i opuścił go tylko na skutek interwencji policjanta.
 — Mój Boże, jak głupio i nierosądnie! Ale skądże wpadło mu na myśl, że to córka stangreta?
 — Dowiadywał się u mego służącego w sąsiedniej knajpie. Muszę panu powiedzieć, że mieszkam u hrabiego i wychowałem się razem z ową panią. Mój stary Ludwik jest kutą bestją. Wmówił w Ravenowa, że wnuczka hrabiego jest córką stangreta. Mam nadzieję, że pojmuje już pan wszystko.
 — Wszystko, prócz pańskiej siły. Czy włada pan równie dobrze stalą, jak pięścią?
 — Nie lękam się żadnego przeciwnika.
 — To się panu przyda. Wyzwanie Ravenowa jest pewne. A jak pan zamierza począć sobie z pułkownikiem?

136