Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom II.djvu/226

o godzinę wcześniej i namyślałem się gdzie jeść obiad. Dotarłem do Czipsaidu i szedłem samotnie bez celu, w czynnym, ruchliwym tłumie, gdy nagle ktoś dogoniwszy mnie, dotknął mego ramiona. Był to pan Dżaggers, zaraz wziął mnie pod rękę.
 — Idziemy w jedną stronę, Pip, chodźmy razem. Dokąd to dążysz?
 — Myślę, że chyba do Templ.
 — Nie jesteś zatem pewien?
 — Widzi pan — odrzekłem zadowolony, że tym razem mogę się uwolnić od jego pytań, — rzeczywiście nie wiem, dokąd idę, bo nie zdecydowałem się jeszcze.
 — Ale idziesz na obiad?
 — Tak.
 — I nigdzie nie jesteś zaproszony?
 — Nawet to mogę stwierdzić.
 — W takim razie chodź do mnie na obiad.
 Już miałem usprawiedliwić się, lecz on dodał:
 — Uemnik jest u mnie na obiedzie.
 Natychmiast zgodziłem się. Udaliśmy się wzdłuż Czipsaidu w stronę Littel-Britein. Tymczasem w oknach sklepów zaświeciły lampy i latarnicy z trudem mogli znaleźć miejsce dla swych drabin wśród tłumu i ścisku.
 W Littel-Britein wszystko powtórzyło się, jak dawniej: pisanie listów, mycie rąk, gaszenie świecy, zamykanie, oznajmiające, że dzienna