Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom II.djvu/196

Starałam się przestrzedz cię o tem. Nie czyniłam tego?
 Z bólem odrzekłem: „tak, tak“.
 — Nie zważałeś na przestrogi, przypuszczając, że nie o tem chciałam mówić. Czy nie tak?
 — Byłem przekonany, że masz oziębłą naturę. Tak młoda jeszcze, niedoświadczona, piękna!
 — Otóż jest to w mej naturze, w naturze wyrobionej we mnie. Mówiąc to, czynię wielką różnicę między tobą a innymi. Więcej nie mogę uczynić.
 — Czy prawda, że Bentel Drummel bawi tu w mieście i stara się o ciebie?
 — Prawda — odrzekła obojętnie, prawie ze wstrętem.
 — Prawda, że ty dajesz mu nadzieje, jeździsz z nim konno i że dziś ma być tu na obiedzie?
 — Prawda.
 — Nie możesz kochać go, Estello!
 Palce jej po raz pierwszy się zatrzymały i z przejęciem rzekła:
 — Cóż ci mówiłam? Wciąż posądzasz że co innego mówię, niż myślę?
 — Nie wyjdziesz za mąż za niego?
 Popatrzyła na panią Chewiszem, pomyślała chwilkę i rzekła:
 — Dlaczego nie wyznać ci prawdy? Wychodzę za niego.