Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom II.djvu/157

Nie mów mi nic; nic nie chcę wiedzieć; nie jestem ciekawym człowiekiem.
 Oczywiście zmiarkowałem, że wiedział o tem, co się stało.
 — Chcę tylko przekonać się o prawdzie tego, co mi powiedziano; nie mam najmniejszej nadziei, aby to było nieprawdziwem, ale chciałbym się upewnić.
 Pani Dżaggers kiwnął głową.
 — Czy powiedziano ci, czy oznajmiono? — spytał przeginając głowę na bok i patrząc nie na mnie tylko na drzwi. — Bo jeśli ci powiedziano, to znaczy, że w ustnej rozmowie; a nie mogłeś rozmawiać z człowiekiem, który Przebywa w Nowej Południowej Walii.
 — A więc oznajmiono mi.
 — Tak.
 — Oznajmił mi niejaki Abel Magwicz, że jest mym nieznajomym dobroczyńcą.
 — Ten sam. Mieszka on w Nowej Południowej Walii.
 — I to on sam?
 — Tak.
 — Nie jestem tak nierozsądny, aby myśleć, że pan współwinny w mem złudzeniu, ale zawsze byłem przekonany, że to pani Chewiszem.
 — Jak sam mówisz, nie jestem nic winien.
 — Wydawało się, że to ona — rzekłem ze smutkiem.
 — Ani cienia pewności. Nie wierz ni-