Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom II.djvu/090

 — Prawda, nie można się go nachwalić. Nieraz będziemy jeszcze wracali do tego przedmiotu dlatego, że odtąd będę często przyjeżdżał i nie zostawię biednego Józefa w osamotnieniu.
 Nic nie odpowiedziała.
 — Biddi, czyż mnie nie słyszysz?
 — Słyszę, panie Pip.
 — Nie mówiąc już o tym „panu“, którym mnie zupełnie niewłaściwie tytułujesz. Cóż przez to chcesz powiedzieć?
 — Co chcę przez to powiedzieć?
 — Biddi, proszę cię, wytłómacz mi, co to wszystko znaczy?
 — To wszystko?
 — No, nie powtarzaj mych słów. Nie miałaś poprzednio tego nawyknienia.
 — Jakże nie miałam! I to jeszcze jak!
 Już myślałem, czyby i tej rozmowy nie przerwać. Obszedłszy w milczeniu cały sad, wróciłem do poprzedniej rozmowy.
 — Biddi. Powiedziałem, że będę często odwiedzał Józefa, a tyś pominęła te słowa umyślnem milczeniem. Objaśnij mię, proszę, dlaczego?
 — Czy pan wierzy w to, że rzeczywiście będzie pan często go odwiedzał? — rzekła, zatrzymując się na skrzyżowaniu ścieżek i patrząc na mnie swemi jasnemi, dobremi oczami.
 — Biddi! — To już zła strona ludzkiej na-