Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom II.djvu/048

 — Punktualny jak zawsze — powtórzył, zbliżając się ku nam. — Jak twoje zdrowie, Pip? Czy życzy sobie pani, bym ją powoził w fotelu dookoła sali? A więc jesteś tu, Pip?
 Odpowiedziałem, że pani Chewiszem pragnęła, bym przyjechał powitać Estellę. Na to zauważył:
 — Tak, bardzo piękna panienka!
 Potem jedną ręką popychał przed sobą fotel z panią Chewiszem, drugą zaś włożył do kieszeni od spodni, jakby kieszeń jego była pełna tajemnic, a on chciał je zatrzymać.
 — Cóż, Pip, często widywałeś pannę Estellę poprzednio? — spytał wstając.
 — Jakto często?
 — Tak, wiele razy? Dziesięć tysięcy, co?
 — O nie, napewno nie tyle razy.
 — Więc dwa razy?
 — Dżaggers, wmieszała się pani Chewiszem na moje szczęście — zostaw pan Pipa w spokoju i idź z nim na obiad.
 Posłuchał i razem zeszliśmy po ciemnych schodach. Po drodze do oddzielnego skrzydła w tylnej części podwórza zapytał, czym często widywał panią Chewiszem przy obiedzie i według zwyczaju dał mi obszerny wybór między stu razami a jednym.
 Pomyślałem i rzekłem:
 — Nigdy!
 — I nigdy nie zobaczysz. Od tej pory, gdy