Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom I.djvu/126

żądano. Wreszcie raczyła odpowiedzieć, a wślad za tem pojawiła się na końcu korytarza świeca, błyszcząca, jak gwiazdka.
 Pani Chewiszem kazała jej się zbliżyć, wzięła ze stołu naszyjnik, przyłożyła do jej wysmukłej szyjki, a potem do pięknych kasztanowatych włosów.
 — Przyjdzie czas, gdy będzie on twoim, moja droga i możesz się nim cieszyć! A teraz pograj w karty z tym chłopcem!
 — Z tym chłopcem! Przecież to prosty chłopiec z kuźni!
 Nie zupełnie dobrze słyszałem, co powiedziała pani Chewiszem, ale zdawało mi się, że odpowiedziała:
 — Cóż z tego! Możesz mu złamać serce.
 — Jaką grę w karty umiesz, mały? — z największem lekceważeniem spytała mię Estella.
 — Umiem grać tylko w „Żebraka“, panienko!
 — Ograj go — rzekła Estelli pani Chewiszem.
 Zasiedliśmy z Estellą przy kartach. Tylko tyle jeszcze zauważyłem, że w tej sali wszystko się już dawno zatrzymało w miejscu podobnie, jak kieszonkowy ścienny zegar. Widziałem, jak pani Chewiszem położyła naszyjnik na to samo miejsce na stole, z którego go