Strona:PL Karol Dickens - Dzwony upiorne.djvu/30

— 26 —

było możliwem tobie coś przynieść i... i jeszcze coś innego.
 Toby wciąż jeszcze niedowierzał, ale córka spojrzała nań tak serdecznie i kładąc mu rękę na ramieniu, prosiła, by jadł, dopóki jeszcze wszystko ciepłe; tedy Trotty znów ujął nóż i widelec i ponownie zabrał się do dzieła, ale znacznie powolniej niż wpierw i potrząsając głową, jak gdyby wcale nie był z siebie zadowolony.
 — Ja — poczęła Małgosia po chwilowem wahaniu — jadłam obiad z Ryszardem. Wcześnie, dziś obiadował, a ponieważ przyniósł z sobą jedzenie, odwiedzając mnie, więc... się niem podzieliliśmy.
 Trotty połknął łyk piwa i oblizał się. Poczem w odpowiedzi, na którą córka zdawała się czekać, rzekł: — O — do!
 — I Ryszard mówi, tatku — podjęła znów Małgosia, lecz zaraz urwała.
 — Cóż on mówi, Małgosiu? spytał Toby.
 — Ryszard mówi, tatku... znów urwała.
 — Ryszard coś mówi długo — zauważył Toby.
 — Mówi więc — znów zaczęła Małgosia, podnosząc wreszcie oczy i mówiąc wprawdzie głosem drżącym, lecz wyraź-