Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 2.djvu/142

 — Wziąłbym się i wcześniej, gdyby tylko praca była.
 — Czyż trudno tak ją znaleźć?
 — Niełatwo, panienko.
 Dziewczę tymczasem siedziało obojętnie, złożywszy ręce na kolanach i nie okazując zaciekawienia.
 — To pańska córka?
 Spojrzał radośnie na córkę, kiwnął głową i rzekł:
 — Tak, panienko, to moja córka.
 Florcia przywitała ją. Dziewczynka coś mruknęła głucho i niemile.
 — Czy nie miewa żadnego zajęcia?
 — Nie, ja pracuję za nią i za siebie.
 — Was dwoje tylko?
 — Tylko dwoje. Matka zmarła przed dziesięciu laty. Marto, odezwij się do tej ślicznej miss.
 Dziewczynka niecierpliwie ruszyła ramionami i odwróciła się. Jakaż uboga, brudna, wstrętna, obdarta! I ojciec ją kochał? O, tak!
 Florcia doskonale podpatrzyła spojrzenie, pełne dobroci i miłości.
 — Obawiam się, czy się jej dziś nie pogorszyło — niespokojnie ozwał się, rzucając robotę. Cała postać jego wyrażała głębokie współczucie.
 — Alboż ona chora?