Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 2.djvu/127

 Pani Mac Stinger przyjrzała się jej od stóp do głowy.
 — A na co paniom kapitan Kuttl, śmiem spytać?
 — Zanadtoś pani ciekawra. Szkoda, że nie możemy się jej wyspowiadać, na co nam potrzebny kapitan.
 — Zuzanno, przestań — mitygowała Florcia. Może pani przynajmniej powie nam, gdzie mieszka kapitan, jeżeli nie w tym domu?
 — A któż pani powiedział, że nie w tym domu? Mówiłam tylko, że dom nie jest kapitana — i nie jest i nie będzie jego domem, bo kapitan nie umie utrzymać domu i nie wart domu, a to jest mój dom. Jeżeli daję pierwsze piętro kapitanowi, to moja dobra wola i nikt nie może mi udzielać rozkazów.
 Głos pani Mac Stinger rósł crescendo furioso i słowa jej doszły do górnych okien. Kapitan zawołał ze swego pokoju: „Ciszej, co za hałas?“
 Florcia z Zuzanną udały się na górę.
 Żadne pióro nie opisze zdumienia kapitana na widok Florci z Zuzanną. Oprzytomiawszy, ze czcią ucałował ręce Florci.
 — Pan się dziwi, kapitanie, widząc nas tutaj — rzekła Florcia z uśmiechem.
 Oczarowany kapitan podniósł do ust swój kikut i sam nie wiedząc, na co, powtórzył: