Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 2.djvu/108

 Za chwilę zjawił się wuj Sol.
 — Proszę siadać, panie Hils — jak się pan miewa?
 — Dziękuje panu — rzekł wuj Sol, wręczając dyrektorowi kilka bankowych biletów.
 — Ot zdrowie, zwyczajnie jak to u starych. — Tu jest dwadzieścia pięc funtów.
 — Jesteś pan punktualny i dokładny jak jeden z pańskich chronometrów..
 — O Synie i następcy nic nie słychać? — pytał wuj Sol drżącym głosem.
 — Jeszcze nic. Były silne burze, panie Hils — i zapewne go odpędziły wiatry w bok.
 — Lecz Bóg łaskaw, może mu się nic nie stało.
 — Bóg łaskaw, może się nic złego nie stało. A panu żal bardzo kuzyna? Wuj Sol machnął ręką i westchnął.
 — Podług mego zdania, panie Hils, nie szkodziłoby panu nająć jakiego młodego człowieka do pomocy; mam nawet młodzieńca, któryby się panu nadał. Zrobiłbyś mi pan grzeczność, przyjmując go. Wiem, że u pana roboty mało. Lecz mógłby panu czyścić instrumenty, podmiatać sklep, nosić wodę. Oto ten młodzieniec.
 Salomon włożył okulary i ujrzał w kącie młodego Tudla. Pierś mu się wznosiła wskutek silnego wzruszenia, pot lał się z brudnego czoła i oczy były utkwione w panu Karkerze.