Przejdź do zawartości

Strona:PL Karol Baudelaire-Kwiaty grzechu.djvu/054

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.
XXIV
Wyznanie.

Luba, słodka kobieto, raz jeden, jedyny
Ty się o ramię me wsparła,
A w mroku duszy mojej pamięć tej godziny
Nie starła się, nie zamarła.

Późno już było; na kształt nowego medalu
Pełnia podnosiła lice,
A uroczystość nocy spływała jak fala
Na śpiące grodu ulice.

Biegając u ścian domów i u bram przedsieni,
Kotów gromada swawolna,
Z uchem na czatach, albo nakształt drogich cieni
Towarzyszyła nam zwolna.

Nagle wpośród zbliżenia, jakie wywołało
Półświatło nocy niepewne,
Z twych ust, z których wesele tylko zawsze brzmiało,
Z ust, co tak dźwięczne i śpiewne,

Z twych ust, tchnących radością, jak w jasne poranki
Fanfara rozgłośnie brzmiąca,