Strona:PL Karel Čapek-Boża męka.pdf/138

 Dlaczego mam ich bronić? — myślał z tępym smutkiem — przecież to jest już ze mną związane, — to jest czysta prawda, nic więcej tylko prawda; przecież to mnie zupełnie nie dotyczy.
 Mówił ciężko — gwałtownie usiłując skupić się, czuł, że przekonuje, że znowu wygrywa „swoją sprawę“.
 Ale przecież nie jest to moja sprawa — powtarzał sobie zdziwiony.
 Wystąpił nowy oponent z włosami zaczesanymi na jeża, który wydawał się Bourze osobliwie ciekawy.
 — Proszę, aby nam pan zechciał powiedzieć, jak pan definjuje prawdę — zaczął wojowniczo.
 — Nie wykładałem niczego z noetyki — wymawiał się Boura.
 — Ależ proszę! — uśmiechał się mówca sarkastycznie — zajmowałoby mnie to bardzo.
 — Przerywa pan dyskusję — szemrali Arystotelkowie.
 — Proszę wybaczyć — uśmiechał się zwycięsko człowiek z czupryną na jeża — pytanie moje należy do rzeczy.
 — Nie należy! — huczało Towarzystwo.
 — Należy — wygłosił nagle Boura.
 — Proszę więc, aby pan łaskawie odpowiedział — powtórzył oponent.