Strona:PL Juliusz Zeyer - Raduz i Mahulena.djvu/8

zygnacyą, oraz szczególnem nabożenstwem do Dziewicy-Maryi.
 Miriam, któremu Zeyer mistrzem był i druhem, tak o nim mówi:
 „Epik i rom antyk w najszlachetniejszem słów tych znaczeniu, sięgał zawsze ku wiekuistym dajmonicznym pierwiastkom w istocie człowieka i wskrzesił z niewidzianą od starożytnych czasów świetnością wielkie epos brzemiennych jeszcze treścią wnętrzną mitów.“
 „Bogacz barw, plastyk niezrównany, mag prawdziwy nastrojów,. obdarzony był niesłychanie bujną wyobraźnią i niewymownym, oczarowującym czytelnika darem wcielania swoich wizyi. Olbrzymia kultura intellektualna i artystyczna uzupełniała dary wrodzone.“ „Pisać zaczął dopiero w trzydziestym roku życia, od razu wszakże przedstawił się w pełni rozwoju.“
 „Dotknął wszystkich rodzajów twórczości poetyckiej. Obok większych powieści (Andrzej Czernyszew, Awanturnicze przygody Madramy, Amis i Amil, Gompaczi i Komurasaki, Jan Marya Plojhar, Dom pod tonącą gwiazdą) pisał nowele i opowiadania fantastyczne (Hrabia Ksawery, Miss Olimpia, Teresa Manfredi, Rococo, Siostra Paskwalina, Stratonika, Grzech Fenicyi, Król Kofetua, Vertumnus i Pomona, Amparo, Zdrada w domu Han, Trzy legendy o krucyfiksie, Baśnie Szoszany, Opowieści fantastyczne), — oboli podniosłych i nader głębokich poemacików drobniejszych (Helena, Legenda o Donatellu, Ramondo Lullo, Na Synai, W starej Litwie, Z latopisów miłości) — wspaniałe poematy etyczne: (Wyszehrad, Kronika o Sw. Brandanie, Epopeja Karolińska), — obok dramatów i tragedyi (Sulamit, Legenda z Erynu, Gniew Libuszy, Dońa