W nocy z d. 27 na 28 stycznia 1901 roku pobratymcze Czechy poniosły wielką, niczem niepowetowaną stratę: w Pradze zakończył życie Juliusz Zeyer, urodzony d. 26 kwietnia 1841 r., jak powiada Miriam — „jeden z największych w XIX wieku poetów czeskich i wogóle europejskich“.
Był to egzotyczny fenomen w północnej słowiańskiej literaturze: esteta i artysta całą duszą, poeta, którego dzieła stanowią ostateczny wyraz doskonałego zespołu przepychu, rozleniwienia i ascetyzmu, cechujących wschód, oraz namiętności, połączonej z pełną wdzięku dworskością, stanowiących znamię ginącego.romantyzmu. Znajdujemy w nich olśniewającą wspaniałość barw obok łagodnej, słodkiej harmonii tonów przyciszonych: są to eposy, romanze i legendy, snujące się ze szczególnem upodobaniem na tle historycznem, swojskiem i obcokrajowem. Charakterystyczną ich własność stanowi głęboki, mistyczny, lub symboliczny nastrój. Tchnie z nich groza katolicyzmu wraz z jego umiłowaniem przepychu w obrządkach, wspaniałych śpiewów, bijących o kościelne stropy, w połączeniu z bezbrzeżną re-
Strona:PL Juliusz Zeyer - Raduz i Mahulena.djvu/7
Ta strona została przepisana.
JULIUSZ ZEYER.
