Strona:PL Juliusz Verne - Kurjer carski.pdf/122

obojętnością. Odziany był skromnie — przez bezwstydną brawurę nosił jeszcze mundur oficera rosyjskiego.
 W chwili gdy dosiadał konia przy kordonie obozowym, zbliżyła się doń Sangarra.
 — I cóż? — zapytał.
 — Nic jeszcze.
 — Bądź cierpliwa.
 — Czy zbliża się godzina, gdy stara przemówi?
 — Tak, w Tomsku.
 — Kiedy tam będziemy?
 — Za trzy dni.
 Z błyskawicami w czarnych oczach odeszła.
 Ogarew na czele eskorty ruszył przed namiot Chana. Feofar oczekiwał go śród swojej Rady Wojennej. Ogarew zsiadł z konia i znalazł się przed obliczem Emira.
 Feofar–Chan liczył około lat czterdziestu. Twarz blada, złe oczy, spadająca na piersi broda, wysoki wzrost — wszystko składało się na wrażenie imponujące i groźne. W kostjumie, błyszczącym złotem i srebrem, z jataganem, wysadzonym drogiemi kamieniami, w kasku zdobnym w djamenty, wydawał się jako by Sardanapalem tatarskim, potężniejszym władzą od swego pierwowzoru. Jednym gestem mógł odbierać i darowywać życie.
 Kiedy Ogarew wszedł do namiotu, siedzieli tam na poduszkach ze złotemi festonami dygnitarze wokół Feofara. Chan powstał i stąpnął po dywanie bucharskim naprzeciw gościowi. Dał mu pocałowanie. Było to oznaka najwyższej łaski — przyjęci do rady wojennej. Ogarew zasiadł przy Chanie w charakterze wysokiego sztabowca („Khodja“).
 Chan przemówił:
 — O nic nie pytam, Iwanie. Mów sam. Wszystkie uszy cię słuchają.