Strona:PL Juliusz Verne - Kurjer carski.pdf/123

 — Takhsir — rzekł Ogarew, poczynając przemówienie tatarskie mianem, dawanem sułtanowi Buchary — nie pora na próżne słowa. Twoi jeźdźcy mogą pławić dziś konie swoje w Iszymie i Irtyszu, które stały się rzekami tatarskiemi. Trakt syberyjski od Iszymu do Tomska jest w twojej mocy. Możesz pchnąć kolumny na zachód, lub na wschód, według swojej woli.
 — A jeśli pójdę piecrzw słońcu?
 — Zdobędziesz ziemię od Tobolska do Uralu.
 — A jeśli pójdę z biegiem słońca?
 — Zagarniesz z Irkuckiem najbogatsze kraje Azji środkowej.
 — Jednak armje sułtana Petersburskiego...? zatrzymał się, dając to dziwne określenie.
 — Tych nie lękaj się ani na wschodzie, ani na zachodzie. Nim zdążą, wszystko będzie w twej mocy. Gdy zjawią się, zginą jak pod Koływanią.
 — A co każe ci iść z nami? — zapytał znów po chwili milczenia.
 — To, że z wpadnięciem w Twoje ręce stepów wschodu, zmaleje władza Cara, a z upadkiem władzy Cara — Wielki Książe wpadnie w moje ręce.
 Ogarew uznawał się za następcę Stieńki Razina, dążącego do rozkładu potęgi rosyjskiej w XVII. wieku. Parła go nieubłagana nienawiść wgzlędem Wielkiego Księcia, żądza zemssy,
 — Dobrze, Iwanie — rzekł Feofar.
 — Co rozkażesz, Takhsir?
 — Dziś nasza kwatera generalna przeniesioną będzie do Tomska.
 Ogarew skłonił się. Wyszedł, aby wykonać rozkazy Emira.
 Gdy zamierzał dosiąść konia i udać się na przednie pozycje, nagle usłyszał jakieś krzyki i kilka wy-