Strona:PL Juliusz Verne - Kurjer carski.pdf/097

 — Gdzie jest teraz?
 — W Moskwie.
 — Nie miałaś dawno od niego wiadomości?
 — Od dwóch miesięcy.
 — A ten młodzieniec na poczcie... to był twój syn?
 — O, to już dziesiąty, którego wzięłam za mego syna.
 — Więc to nie był Michał Strogow?
 — Nie.
 — A wiesz, kobieto, że mogę cię wziąć na tortury?
 — Weź. Nie powiem nic innego. Bo to prawda!
 — Więc to nie był twój syn? — spytał poraz wtóry.
 — Czyż matka wyrzekłaby się syna, którego jej Bóg dał!
 Popatrzył na nią ze złością. Nie wierzył jej. Zgadywał, że skoro matka wypierała się syna, będącego gońcem cesarskim, a rzekomy „kupiec Korpanow“ nie poznawał matki — musiało się pod tem kryć coś ważnego. Wieść o wyjeździe gońca z Moskwy doszła była bowiem jego uszu.
 Kazał ją uwięzić i odesłać do Tomska. A gdy żołnierze uprowadzali ją, bijąc kolbami, mruknął przez zęby:
 „Przyjdzie czas, kiedy zmuszę do gadania tę starą czarownicę!“.

---