Strona:PL Julian Leszczynski - Z pola walki.pdf/32

bronnego mordować. Alem się otrząsnął. Roboty było tyla, że człek nie miał czasu myśleć. Coś mi tam jednak nurtowało w duszy. Razem u chłopa znalazł odezwę na piecu. Schowałem ci ją za pazuchę, i dopiero w nocy, gdy reszta chrapała, przeczytałem od deski do deski przy ogarku. Tom dopiero zrozumiał, o co panom psia ich mać — chodzi. Powiedziałem sobie, że wojować nie będę i że przy pierwszej okazji czmychnę na drugą stronę.
 — No i czmychnęliście?
 — A juści. Razem z kulomiotem. Szkoda było maszynki, więcem ją zabrał ze sobą. W nagrodę dostałem od komandira ten zegarek.
 Dumnie pokazał na dewizkę, a potym wyjął zegarek z bocznej kieszeni.
 Na twarzach otaczającej nas publiczności zarysowało się zdziwienie. Ten i ów z respektem patrzał na legjonistę, choć nie wiedział dokładnie, o co chodzi.
 — Isz ty jaki — rzekła baba w zachwycie.
 — Mołodiec! — rzucił czerwonoarmista.
 A legun uśmiechał się życzliwie. Twarz jego wyrażała radość i zadowolenie ze spełnionego czynu.
 — Dokąd jedziecie, towarzyszu?
 — Do Moskwy.
 — Cóż tam będziecie robić?
 — Zapiszę się do Czerwonej Armji — odrzucił z dumą.