Strona:PL Julian Leszczynski - Z pola walki.pdf/20

chwilę na Maćku, który leżał z przymkniętemi oczyma. W pewnym oddaleniu przechadzali się posterunkowi.
 Jędrek Bela coś ważył w myśli, gdyż twarz jego miała jakiś twardy, ponury wyraz.
 …Pójdę, psia mać! — szepnął sam do siebie, jakby chciał dodać sobie otuchy. …Zastrzelą. A niech tam!.. Raz kozie śmierć.
 Maciek Gruda zamienił się w słuch. Patrzał pilnie przymrużonemi oczyma na Jędrka, który wstał porywczo i wychylił się za wał okopowy. Noc była jeszcze nie zupełnie ciemna… Postać Beli zamajaczyła niewyraźnie, poczym słychać było głuchy odgłos szybko oddalających się kroków.
 — Panie poruczniku, rzekł Maciek, trąciwszy śpiącego opodal oficera.
 — Czego? — zapytał sennie oficer.
 — Jędrek Bela uciekł.
 — Gdzie uciekł? — zerwał się nagle oficer.
 — A licho go wie. Pewnikiem do bolszewików.
 — Kanalja! — wycedził oficer przez zęby i przystawił do oczu lornetę.
 — Dwuch żołnierzy, zbudzonych rozmową, spoglądało nań wybałuszonemi ślepiami. Wszyscy odruchowo zarzucili na wał karabiny.
 — Widzicie tam pod drzewem. Rozgląda się psubrat!