Strona:PL Joseph Conrad - Ocalenie 02.pdf/293

rowemi krokami z lornetką w ręku. Wreszcie opuścił szkła, spojrzał na różę kompasu i podszedł do otwartej luki świetlnej kajuty.
 — W tej chwili straciłem go z oczu, panie kapitanie — rzekł.
 Tam w dole panowała zupełna cisza. Carter podniósł nieco głos.
 — Kazał mi pan natychmiast się zawiadomić, gdy stracę jacht z oczu.
 Odgłos zduszonego jęku dosięgnął uszu Cartera nadsłuchującego uważnie; zmęczony głos powiedział:
 — Dobrze, zaraz idę.
 Gdy Lingard wstępował na tylny pomost Błyskawicy, otwarte morze obróciło się już w purpurę pod wieczornem światłem, a na wschodzie płytka woda mieniła się stalowemi błyskami wzdłuż ciemnej linji wybrzeża. Lingard patrzył na morze, skrzyżowawszy ramiona. Carter zbliżył się do niego i rzekł spokojnie:
 — Prąd się odwrócił; nadchodzi noc. Czy nie lepiej odjechać od tych mielizn, panie kapitanie?
 Lingard nie poruszył się wcale.
 — Tak, zbliża się noc. Może pan podnieść główny marsel, panie Carter — powiedział i zamilkł znowu z oczyma utkwionemi w południowe wybrzeże, skąd pełzły ukradkiem cienie w stronę zachodzącego słońca. Niebawem Carter zjawił się znów u boku Lingarda.
 — Bryg zaczyna posuwać się naprzód, panie kapitanie — rzekł ostrzegawczym tonem.
 Lingard ocknął się z głębokiej zadumy, a potężny tors jego zadrżał jak wyrwane z ziemi drzewo.
 — W którą stronę żeglował jacht, gdy pan go stracił z oczu? — zapytał.