Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/446

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.
340
JAN KASPROWICZ

  Całuję usta, gładzę splot warkoczy,
  Co się po szyi, by wąż jaki, toczy;
 Zginam ku sobie i do serca tulę,
  Choć od ran strasznych we krwi własnej broczy;
 Na krągłych piersiach rozrywam koszulę
I poję się nagością, jak pogańscy króle.

 XIV.
 I z warg mi bladych płyną słowa pieśni,
  Nie wyśpiewanej dziś jeszcze do końca,
 Rozczerwienionej, jak kolor czereśni
  Kiedy dojrzeje pod działaniem słońca:
  Dziś mnie w swojego przemieniłaś gońca,
 O ty jedyna! o kochanko moja! —
  Przez ciebie stał się ludzkich łez obrońca
 Ze mnie, słabego! Gdzie miecz mój i zbroja?
Do walki staję chętny, dłoń mnie wiedzie twoja!...

 XV.
 Z wszystkich gwiazd uczuć, co na duszy niebie
  Zgasły przedwcześnie, jak meteoryty,
 Mam jeszcze, gwiazdo najjaśniejsza, ciebie!
  Blask twój, z krwi, z jęków i z głodu uwity,
  Pierś uszlachetnia, przemienia w błękity
 Głębię ponurą, w której zatopiłem
  Zadanie życia mojego, przeżyty,
 Chory, złamany, przesycony zgniłem
Powietrzem naokoło... Zgrzeszyłem! zgrzeszyłem!

 XVI.
 Zgrzeszyłem brakiem płomienistej wiary,
  Ty mnie oczyszczasz z śmiertelnego grzechu!
 Niech mnie odbiegną wszystkich pragnień mary!
  Niech ulatują w szalonym pośpiechu!
  Ty w ducha mego dojrzałym orzechu
 Pozostań jądrem nietkniętem! Potęga

Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Strona:PL_Jan_Kasprowicz-Dzieła_poetyckie_t.1.djvu/446&oldid=1858070”