Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/423

317

WOJTEK SKIBA

 X.
 O źródło sztuki! o ty stanie średni!
  Nawet obrazki dajesz rodzajowe!
 Jakżeż to pięknie, kiedy w dzień powszedni
  Syn Merkurego kręci tutki płowe,
  Mając przed sobą wielką cukru głowę
 W ciemnym papierze, jak ten cieniów stożek,
  Który słodycze kryje prabytowe,
 Lub gdy tabaczkę sypie chłopu w rożek,
Z uśmiechiem w ustach wdzięcznych, jak prawdziwy bożek.

 XI.
 A gdy w niedzielę lub też w dzień szabasu
  Młody pan subjekt, Stasio albo Berek,
 Idzie używać poza miasto wczasu
  Skroń przystroiwszy w lśniący cylinderek;
  Kiedy usiadłszy tam, gdzie stołów szereg,
 Z poza szklanego pozerkuje dzbanka,
  Jak z »interesu« ściągnięty cukierek
 Połyka właśnie urocza kochanka,
O przyznaj, Teokrycie! czyż to nie sielanka?

 XII.
 Wierzyłem zawsze, prawda, już od dziecka —
  A nie mniemajcie, że przezemnie mściwość
 Jakaś przemawia — że tylko kupiecka
  Świat uszczęśliwić zdolna jest szczęśliwość,
  Że wyobraźni znów podsyci żywość
 I smak naprawi, skoro się zepsował,
  Stanu średniego rozważna godziwość!
 Że kraj z pewnością swe skarby uchował,
Gdy strzedz go będzie bankier, fabrykant, konował.

 XIII.
 O szczęśliwości! o rajska rozkoszy,
  Brzęcząca dźwiękiem żółtego metalu —
 Dźwiękiem cudownym, który troski płoszy,