Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/411

305

WOJTEK SKIBA

  Nikt tu nie słyszał — że pokusa, zdradnie
 Zdobna w jedwabie i oblana złotem,
Otwiera piekło cicho, nie z głośnym łoskotem —

 XLVII.
 Kiedy ta mądra oracya księdza
  Korne prostaczki do ryku poruszy
 I z serc skruszonych szatany wypędza,
  Których zbyt wiele ponoć w chłopskiej duszy;
  Kiedy się kapłan tak od gniewu puszy,
 Co świętym ogniem zlewa dwa księżyce
  I kark grubawy aż po same uszy,
 Memu Wojtkowi jakoś się źrenice
Nie świecą, łzy, jak groszek, nie cieką na lice.

 XLVIII.
 Toć nie dziwota: nazbyt młody jeszcze,
  Aby słów Pańskich mógł przeniknąć głębie
 I uczuć w sobie one silne dreszcze,
  Że człek się trzęsie, jak ów liść na dębie,
  Albo jak wróbel, gdy szpony jastrzębie
 Ujrzy za sobą śród szlaków powietrznych,
  Napróżno patrząc, czy w jakie nadzrębie
 Nie wciśnie szyi do schronów bezpiecznych,
Miast dać ją, Bóg wie za co, do szpon krwawosiecznych.

 XLIX.
 Natomiast komża, bielutka, jak mleko,
  I wstęga jasna, co po komży spływa;
 One zapachy, co z kadzideł cieką
  I tak się kłębią, jakby jaka grzywa;
  Organ, co z jękiem i lękiem wygrywa
 Na chwałę bożą te pieśni prostacze,
  Aż siedmioraki miecz serce przeszywa,
 Że serce bodaj łzy krwawemi płacze
Na żal biednego ludu, na ludu rozpacze —