Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/317

211

DWAJ BRACIA RODZENI

Gdy w swe rządy obejmie zagrodę
 Jego córa — Poluchna się zowie;
Jest-ci dziewczę, jak wiosna, tak młode,
 A tak świeże, jak trawka na rowie.

Dawno było już w mojej ochocie
 Ono dziewcze, jak wiosna tak młode;
Jaćbym dla niej porzucił i krocie,
 Dla niej szedłbym przez ogień i wodę;
Żyć samotny, jak kołek ten w płocie,
 Nie na dobre to idzie — na szkodę!...«

»Ej-że, prawda! wychodzi ku złemu
 Żyć samotnie, jak kołek ten w płocie«,
Tak brat starszy odrzecze młodszemu; —
 »Kiedy serce utonie w tęsknocie,
To nie ulżysz serduszku ciężkiemu,
 Choć po uszy opływałbyś w krocie...

Idź! zrób koniec w najpierwszą niedzielę,
 Bo nie ulżysz serduszku ciężkiemu,
Aż nie staniesz z dziewczyną w kościele;
 Idź! upadnij do kolan staremu
I bratowę przyprowadź w dom śmiele,
 Jest dobytku i miejsca po temu«,

I brat młodszy posłuchał tej rady,
 I Poluchnę wprowadził w dom śmiele!
Wyhulały się wszystkie sąsiady,
 Takie starszy wyprawił wesele:
»Jedzcie! pijcie! bez żadnej zawady,
 Dla człowieka niczego za wiele!

Hej! bratowa! hej! kumie wy stary!
 Jedzcie! pijcie! bez żadnej zawady!
Jeszczeć wszystkie nie poszły talary,
 Jeszczeć czem jest ugościć sąsiady!