Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/308

202

JAN KASPROWICZ

 Jako tamten... Tylko mniej pyzaty...
  Mniej czerwony... A jak powie: »Kotko!«
 Abo »córko!« to już na sposoby,
Że aż się człowiek trzęsie, niby od choroby!

 Nie! nie! Tamten jedyny na świecie,
  Najpiękniejszy i najmilszy w życiu!
 Przysięgała jemu wierność przecie,
  Gdy oboje w onych bzów ukryciu
 Tak się lubo żegnali... żegnali...
  I napisze do niego znów listek:
 »Mój ty luby! coś jest w obcej dali,
  Toć dla ciebie jest mój żywot wszystek,
 Toć bez ciebie żałoba mnie gniecie —
Najdroższy! mój najdroższy, jedyny na świecie!...«

 Aż tu naraz — Boże Miłosierny!
  Sama nie wie, jak rozum straciła!
 Tak ją ogień rozpalił bezmierny,
  Tak nabrzękła krwią jej każda żyła!...
 Pan powracał późno w noc do domu,
  Trza wstać z łóżka i drzwi mu otworzyć...
 Otworzyła... O godzino sromu,
  Że trza było tej chwileczki dożyć,
 Gdzie się stała, jak ten pies niewierny!...
O Boże miłosierny! Boże miłosierny!...

 Od tej chwili niema prawie nocy,
  Aby złe to, co w jej wnętrzu siadło,
 Odstąpiło od tej dziwnej mocy,
  Którą wzięło nad dziewką pobladłą!
 Zapomniała o wszystkiem: nie pisze,
  Żadnych listów do matki, ni żadnych
 Słówek nie szle lubemu; kołysze
  Snać się tylko w tych marzeniach zdradnych,
 Co jej żywot zmieniły sierocy
W więdnący kwiat tej jednej, tej okropnej nocy.