Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/307

201

NA SŁUŻBIE

 Na spacery, jak jej każe pani,
  Na powietrze, by dziecię już z młodu
 Krwi dostało świeżutkiej na zdrowie,
  Pan się zbliży, podbródek pogładzi,
 Do kieszeni sięgnie i tak powie:
  »Masz cokolwiek! pewnie-ć nie zawadzi
 Wypić piwa; nikt ci nie przygani
Szklaneczki!...« O, pan grosza nie żałuje dla niéj.

 Raz-ci nawet — Panienko Najświętsza! —
  Chciał dziewczynę pocałować zgoła,
 Aż gorąco poszło jej do wnętrza...
  Tak to było: pani do kościoła,
 O jutrzence prawie, do spowiedzi,
  Jako w dzień swych imienin, pogoni...
 Ona wstała, po kątach się biedzi,
  A pan na nią z sypialni zadzwoni
 I powiada: »Bądź-że trochę prędsza
I przynieś-że mi kawę!...« Panienko Najświętsza...

 Przygotuje, przyniesie i białą
  Filiżankę postawi przed łóżko,
 Na stoliczku... Było jej nie śmiało,
  Jakoś nawet zabiło serduszko,
 Jak pan, napół odkryty, z koszulą
  Na tych piersiach rozpiętą, w pościeli
 Leżał czystej... »Nie bój się, córulo!«
  Rzecze do niej — »ino nieco śmieléj,
 Ojczuszkowi całować przystało« —
Tak rzecze, gdy tę kawę przyniesie mu białą.

 O! uciekła niby od choroby,
  Jakby z wrzącej wyskoczyła wody!
 Tylko zdało jej się od tej doby,
  Że na ojca niby jest za młody,
 Że ma oczy piękne, jako kwiaty,
  Że spogląda o! prawie tak słodko,