Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/291

NA SŁUŻBIE

 I ludkowie schodzą się naokół
  I z podziwu otwierają wargi;
 A matuchna: »Jedyny mój sokół!
  Już na życie nie mam żadnej skargi!
 Baczy o mnie! niech ci Bóg zapłaci,
  Mój sokole!« A ludzie, te żmije,
 Jako zawsze widzą tylko braci
  W tych, co mają dostatków po szyję,
 Jakby kto ich obręczami pokuł,
Tak patrzą, niby wryci, stojący naokół.

 Ta powiada: »A wiecie, kumochu« —
  Dawniej żadna nie rzecze w te słowa
 Do komornej biedaczki — »jak grochu
  Na tem polu, tak u was się chowa
 Grosza w domu«. A tamta znów piśnie:
  »A! spódniczek! A! ściągły! A! zgrabny!
 A czerwony, jak szczere te wiśnie!
  A mięciuśki, jak włosik jedwabny!
 Już wam na świat wyjść raz z tego lochu!«
A wszystkie: »Kumoszeczko! kumolu! kumochu!«

 Nawet ona-ć gospocha, jak plewy,
  Do matczynej się lepi chałupy
 I powiada: »A niechaj te gniewy
  Między nami raz zginą, jak trupy!
 Przeprowadźcie się do nas; wybielić
  Każę całą izdebkę na świeżo;
 Będzie zgodność, będziemy się dzielić
  I miseczką i konwią i dzieżą!
 Posłuchajcie! o! o! — moiściewy!...«
Tak lepi się gospocha, niby jakie plewy...

 A matuchna otwiera szufladę
  Od stolika i w te słówka rzecze:
 »List pisała!« A juści, że rade
  Są już niby te myśli człowiecze,