Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/253

147

TYPY

 Dał Bóg nam dziecię, chłopak, jak dwie śliwy,
  Jędrne ma pyski, z radości aż płonę,
 Że będzie szewcem ta pociecha nasza
Lub krawcem, a zaś ona chce mieć — Mesyasza«.

 I szewc miał prawdę... Hanka, sama nie wie,
  Skąd jej się w głowie brały takie myśli;
 Nieraz, jak piękna melodya w śpiewie,
  Drży to w jej sercu. I wtedy to kréśli
 Obraz w swej duszy, wonny, jak modrzewie:
  Na świat ten — mówi — różni ludzie przyszli —
 Tacy i tacy, a któż zgadnąć może,
Że syn jej tak nie będzie, jako dziecię Boże?...«

 Czytała w książkach nieraz opowieści,
  Jak wychodzili męże z nizkich stanów,
 Zrodzeni we łzach i ciężkiej boleści,
  Lepsi od książąt i od możnych panów;
 Jak potem wielkiej doznawali cześci,
  Jak byli nakształt tych cudownych dzbanów,
 Z których — tak pisze w niejednej książczynie —
Na świat, zmęczony trudem, miód i mleko płynie.

 A że dla świata potrzeba tej rosy,
  Że świat ten cierpi prawdziwe tortury,
 Czyż to nie widać naokół? W niebiosy
  Pnie się jęk krwawy, do słonecznej góry,
 Że ludzie z nędzy giną, jak pokosy,
  Że czem naodziać nie mają swej skóry,
 Że mróz nędzarzy w nagie ciało siecze,
Że chleba już nie pomną głodne usta człecze.

 Sama-ć na własne przecież widzi oczy,
  Jak trzy miesiące już leży w barłogu
 Chora Stawarska, a nikt nie przyskoczy
  Z możnych, by stanąć na biedaczki progu