Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/250

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.
144
JAN KASPROWICZ

 W pierś on niejedną i dzisiaj uderzy;
  Że dźwięk wydaje, jak ten dzwon, w niebiosy
 Ślący swój hejnał, ku drodze gwiazd mlecznéj,
Bo duch ten z Boga idzie, bo ten duch jest wieczny.

 Tylko ta dzisiaj zachodzi różnica,
  Że owi ducha bożego wybrańce,
 W szyszak żelazny nie skrywają lica,
  Jak ci, co biegli odpierać pohańce,
 Orły cezarów, rogi półksiężyca;
  Że na bojowe występują szańce
 Bosi, obdarci, spragnieni i głodni,
A cisi — bez surm, kotłów, bez blasku pochodni.

 I takie czasów dzisiejszych jest znamie,
  Że człek cierpienia nie smaga się codzień,
 Grzbiet odsłoniwszy, w najludniejszej bramie,
  Ażeby grzeszny, ułomny przechodzień
 Miał do kajania bodziec w krwawej plamie,
  Aby lesbijski lub sodomski zbrodzień,
 Szczęście widzący w zmysłowej przewinie,
Nauczył się rozkoszy szukać w dyscyplinie.

 Dziś, jeśli walczą, to walczą ukryci,
  Drobni, zaledwie okiem dostrzegalni,
 Jak te pajączki, co z jedwabnych nici,
  Uwitych w ciała własnego przędzalni,
 Snowają siatki kunsztowne: pochwyci
  Wiatr je lub owad i zerwie, nawalniéj
 Jeszcze się biorą do cichego trudu
Sztukmistrze, aż na nowo nie dokażą cudu.

 Dziś, jeśli cierpią, to tak, jak te zioła,
  Jak ten rozchodnik albo szczaw ubogi,
 Które na miedzach rosną lub dokoła
  Polnej, dzielącej cudze schedy drogi,

Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Strona:PL_Jan_Kasprowicz-Dzieła_poetyckie_t.1.djvu/250&oldid=1857895”