Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/085

LXXV

NAJPIERWSZE POEZYE

DO BOGARODZICY.

Bogarodzico! z tronu niebiosów
Ku nam swoje zwróć źrenice,
Łzy się mieszają do naszych głosów —
Patrzaj! zwiędłe nasze lice!
 Nam żałoba czoło radli,
 Troska we dnie, troska w nocy,
 Byśmy w boju nie upadli,
 Byśmy mieli dosyć mocy!...

Bogarodzico! wrogi nam każą
Żyć i działać w myśli wrogów,
A my walczymy z wybladłą twarzą,
Bo nie chcemy innych bogów.
 My cmentarnych się kamieni
 Ujęliśmy siłą ducha,
 A naokół nas się mieni
 Doba z dobą, smutna, głucha!...

Bogarodzico! wieniec twej skroni
Wiją gwiazdy, wiją tęcze,
Niechaj on z siebie ognia uroni
I przepali nam obręcze:
 Stopy wiążą nam kajdany,
 Ślady krwawe na nich ryją,
 Krwią nie jeden brat zalany,
 Ledwie nasze łzy ją zmyją!...

Bogarodzico! świątyń kolumny
Obwinęły węże zdradą,
I w prochy ojców pomiędzy trumny,
W twarz nam sycząc, płód swój kładą,
 Nad grobami ptacy czarni,
 Dziko skrzydłem bijąc, kraczą,
 A my ludzie, my cmentarni,
 Żyjem zemstą i rozpaczą!... i t. d.