Strona:PL JI Kraszewski Stary zamek.djvu/11

siał użyć w każdym widoku tych zwalisk, bo je najcudowniéj dopełniał. On jeden, klucznik grobowca, został na ruinie, wierny gruzowisku i śmierci.
 Zwolna, postrzegłszy mnie, zamknął xiążkę domyślając się co sprowadzało podróżnego, i nieśpieszył powstać, oczekując co mu powiem.
 — Mam pozwolenie obejrzeć zamek, — rzekłem poszanowawszy siwe włosy starca sieroty — niebylibyście łaskawi pomódz mi do zobaczenia co tu jest ciekawego?
 — A! — rzekł stary składając swą xięgę na stoliku obok krucyfixu — pan zapewnie z daleka? podróżny?
 — Przejeżdżający...
 — I piękny ten zamek wzbudził w panu ciekawość?
 — Tak jest, — ale pozwól najprzód spytać, jak mam Wpana nazywać.
 — Ja? — Piotr.... Piotr Zduński, — rzekł szukając kluczów na półce.
 — Więc nieodmówicie, panie Pietrze?
 — A pójdziemy! pójdziemy! — westchnął opatrując kieszenie i stancyjkę — Żyd panu pozwolił?
 — Pozwolił!
 — Żyd! — rozśmiał się Piotr — Żyd! panem na zamku naszym! a! panie! niezaboliż to serce?.. widziałeś pan jak to się dmie? niechceż się to płakać krwawemi łzami?
 — Widziałem, widziałem, panie Pietrze! ale to nie o to chodzi, czy on Żyd, czy Tatar... smutno, że obcy, przybysz, że ziemny nabywca, co tego poszanować niemoże...
 — Nieprzyjaciel! wróg! — zawołał Piotr — wróg, panie! Pan niewiész, co ja tu z nim cierpię... najgrawają się ze wszystkiego! Widzę rękę Bożą mściwą w naszém nieszczęściu a w swojéj pomyślności, depczą świętą przeszłość dumną nogą i plwają na nię z szyderstwem niepoczciwém...