Strona:PL JI Kraszewski Od kolébki do mogiły.djvu/282

lała się jéj zastanowić nad tém co mogła, a czego nie powinna była odkrywać przed przyjacielem młodości. Oprócz Francuza, wyliczyła mu cały szereg wielbicieli, kilku co się nawet żenić z nią obiecywali.
 Wszyscy oni potém pierzchnęli, gdy ją nieszczęście dotknęło.
 — Widzisz pani, że jednak ja pozostałem, czém byłem, przyjacielem jéj wiernym — rzekł Bernard.
 Popatrzyła na niego milcząca, pomyślała coś, lecz nie odpowiedziała nic.
 — Rozpaczać i narzekać — odezwał się Bernard — nie prowadzi do niczego. Mówmy seryo, myślmy o przyszłości; coś należy przedsięwziąć, trzeba się wziąć do czego...
 Klara potrząsła głową.
 — Naprzód zdrowie trzeba odzyskać — odparła. — Przecież starą i brzydką nie jestem, tylko mnie to nieszczęsne choróbsko tak zmieniło. Jestem pewna, że gdybym przyszła do siebie, jeszcze ludzie zamną latać będą.
 Bojarski milcząco ręce załamał.
 — Ale do czegóż to prowadzi? — zawołał rozpaczliwie.
 — Jakto do czego? — odparła — do tego, aby się zemną ktoś ożenił. Mniejsza o to czy stary, czy młody, ale bogaty być musi. Takie, co mojego palca niewarte, porobiły świetne maryaże.