Strona:PL JI Kraszewski Nad przepaścią.djvu/149

 Hrabina słuchała z szeroko otwartemi oczyma, które nic się nie zdawały widzieć, wargi jej drżały, nie zrozumiała co mówił...
 — Pan sądzi?? — spytała...
 — W górach, zimą, to zależy od tak niepewnych zmian pogody... śniegi...
 — A! tak! śniegi!
 — Ale w Meran róże kwitną...
 — Tak — cały rok tam te blade różyczki kwitną...
 Chłopiec słuchał z zajęciem.
 — Zimą? — wtrącił — Ale przecież papa pisał, że śnieg padał i góry są nim okryte...
 — Góry, tak, góry — odezwała się matka — ale to nie przeszkadza, że w dolinie kwitną róże...
 Aureli milczał zadumany.
 — Jabym bardzo rad, żeby mama pojechała — szepnął Brunonek, uśmiechając się.
 — A Warszawy żal ci nie będzie? — zapytał p. Aureli sam nie wiedząc dla czego to robi.
 — Nie, babuni nie ma, a zresztą my tu nikogo nie widujemy prawie, a róże w wazonikach tylko — mówił Brunonek tuląc się do matki.
 Nastąpiło trudne do przerwania milczenie, ale pierwsze wrażenie było już przezwyciężone a odwaga powracała obojgu. Żabiec począł mówić o Tyrolu, o klimacie, o piękności kraju dolomitów. Hrabina słuchała roztargniona.
 — Ja także — dodała — znajduję go czasem nawet od Szwajcarji piękniejszym, choć dzikszym.