Strona:PL JI Kraszewski Ciche wody.djvu/468

 — Jadę! Nie będziemy się żegnali, bo widzieć się musimy, bo spotkać się musimy, bo — inaczéj jabym tak was porzucić nie mogła.
 — Sądzę, dodał Lambert, że po was i my z matką wrócimy też zapewne. Macie słuszność, są obowiązki, są życia cele, trzeba mężnie stawić czoło, powrócić na stanowisko i otrząsnąć się z egoizmu....
 — Zachowując całą uczucia gorącość — dodała Eliza — o! bo wystygać ja nie pozwalam!
 — Ani to możliwa — odparł Lambert, — stygnie tylko to co się z czystego płomienia zmienia w węgiel, sadze i popioły!!
 — Tak potwierdziła gorąco Eliza.
 Spojrzała po salonie, i widząc, że musi powracać do swych gości, dołożyła szybko:
 — Ja listy moje adresować będę?
 — Panu Izydorowi.... poste restante... szepnął hrabia. A pisać mogę??
 Eliza się zarumieniła.
 — Wiesz hrabio — najlepiéj pod kopertą mojego męża! Nie tknie on listu, o którym mu powiem, że go niepowinien czytać.
 Lambert się zawahał
 — Jest to tak uczciwy człowiek, dodała prędko księżna, iż wierzy nawet — w poczciwość zakochanéj kobiety!
 Podała rękę i zakończyła jeszcze raz powtarzając: