Strona:PL JI Kraszewski Ciche wody.djvu/372

 Zadzwoniono do drzwi i ukazał się książę Adam od wczoraj małżonek hrabianki Elizy.
 — Kochany pułkowniku, rzekł pośpiesznie — jesteś w przyjaźni z tym domem, musisz o nieszczęściu jego wiedzieć. Moja żona, która ma tyle przyjaźni dla hr. Lamberta, wysłała mnie do ciebie. Co się tam stało? Po mieście biega pogłoska. Niepodobna, abyś nie wiedział.
 Leliwa zdrętwiał.
 — Jak to wy słyszeliście także?
 Zawołał na służącego:
 — Surdut, kapelusz, lecę tam natychmiast!
 — A wracając wstąp do nas, dodał książę Adam — proszę cię, moja żona....
 Leliwa już nie słuchając wybierał się co prędzéj. Zeszli razem; siadł do dorożki i popędził do pałacu. Brama była zamknięta.
 Chciał fórtką wejść gwałtem, i ta stała zaryglowana. Z posępną miną szwajcar rzekł:
 — Nikogo państwo nie przyjmują.
 — Palsambleu! nikogo — ale mnie! krzyknął pułkownik.
 — Nikogo! powtórzył stróż nieubłagany.
 Leliwa, który go znał dobrze i miał u niego łaski, bo często go sobie datkami ujmował — spojrzał mu ostro w oczy.
 Milczący szwajcar odpowiedział znaczącém wejrzeniem.
 — Stało się co u was?