VII.
O czem ty szumisz, Morze, szumem chłonącej brzeg fali?
O czem ty szumisz…? — — Jak hufce idą twe szumy
I zagarniają mi duszę w głąb wielkiej, milczącej zadumy —
O czem ty szumisz, Morze? — — Gdzieżeśmy — czego niechali — ?!…
O czem ty huczysz, Morze!? hukiem, jak gromów z oddali! —
O czem ty huczysz?! — — Idą twe chmurne olbrzymy,
Groźnie wołają na mnie! — O co, gdzie walkę stoczymy?!
O czem ty huczysz, Morze? — Gdzieżeśmy! czego niechali!?!
Gromią mnie groźne twe głosy! — takie tajmne, że nie wiem,
Jak ci mam podać duszę, aby spłonęła zarzewiem
Wieszczby twej groźnej, Morze! — Drżeniem najświętszej drżę Trwogi!
Morze!! gniew budzi się we mnie! — Lecz tłumię go! niech nie wybucha!
Bowiem dusza mnie trwoży, że wstałby samemu mnie wrogi!
— Morze! ty wieścisz mi oto jakiś potężny wzlot Ducha! — —
