Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 01.djvu/079

 — Dobry wieczór mojej kochanej Ludwisi! katar poszedł na cztery wiatry! Jutro z domu wychodzę.
 — A nie lepiejby się zastanowić? spytała żona troskliwie.
 — Zmiłuj się królowo, nie szanuj mnie tak bardzo, bo jak pies przywiązany do budy zdechnę. Mnie trzeba powietrza... Tu ten twój doktor nie wiedzieć gdzie wyczytał, że zamykać trzeba zakatarzonych; fałsz wierutny! na to nie ma jak wolna aura.
 — Ale jakże ci jest?
 — Doskonale! zdrów jestem jak ryba! szczęśliwy!
 — Więc się nie znudziłeś przecie?
 — A! miałem i gościa.
 — Kogo?
 — Starego poczciwego Zrębskiego.
 Ten przymiotnik tak się zdawał niestosowny samej pani, że z widoczną intencją zamilkła.
 — Ja go bardzo lubię! dodał Bal, a kto wie? ale sza! i zatulił usta rękami.
 — Cóż to? tajemnica jakaś?
 — Nie, nie!
 — W istocie, uśmiechając się dodała żona, gdyby jaka była, nie łatwo ci się z nią przyjdzie ukryć przy twojej żywości.
 Postrzegłszy się, że i tak zanadto powiedział, pan Erazm do siebie się tylko uśmiechnął i na tem skończył rozmowę, obawiając sam siebie.
 Tymczasem pan Zrębski wyszedłszy z ulicy Bielańskiej, szybkim krokiem pędził na róg Daniłowiczowskiej, do swojego szynku.
 W drugiej izdebce przy małym stoliku, na którym stała butelka wina napoczęta, siedział sam jeden (gdyż