Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Szalona.pdf/136

 W dawnem mieszkaniu Chorążyca dowiedział się tylko, że je opuścił i wyniósł się do domu, który mu wskazano. Poszedł tam natychmast.
 Nie zastał go w domu. Naiwny sługa powiedział mu.
 — Pan na górze.
 — Prędko wróci?
 — Nie wiem, proszę pana, bo on tam ciągle prawie siedzi. Jeżeli interes jaki jest, mogę prosić.
 Po namyśle Euzebiusz, zgodził się na to, prawie w tejże chwili zszedł Ewaryst.
 Przyjaciel znalazł go zmienionym tak, że ledwie potrafił ukryć swe zdumienie. Twarz miał schudzoną i wyżółkłą, oczy zapadłe i czarno obwiedzione, znużenie jakieś malowało się na całym obliczu, niepokój w wejrzeniu, smutek na czole. Zestarzenie zawczesne, chorobliwe, tak uderzało, iż witając go nie mógł się wstrzymać od zapytania.
 — Nie jesteś chory?
 — Chory nie jestem — odparł Chorążyc — lecz i zdrów bardzo się nie czuję.
 — Jesteś zmieniony trochę.
 — Sam to widzę! — westchnął Ewaryst.
 — Możeś się zamęczył przygotowaniem do egzaminów? — pytał Komnacki.
 Uśmiechnął się gorzko Ewaryst.
 — Gdzie tam! — rzekł cicho — wcalem o ruch nie myślał, nie wiem co będzie z nimi.
 Spojrzeli na siebie.
 — Spodziewam się — odezwał Euzebiusz — iż wierzysz w przyjaźń moją dla siebie. Nie bierz mi za złe, że w imię jej rzucę niedyskretne pytanie? Co się z tobą dzieje? Chodzą wieści dziwne, tak dziwne, że ja im wierzyć nie chcę. Strwożony tu przyszedłem.
 — Cóż mówią? co? — zapytał niespokojnie Chorążyc.
 — Nie będę taił — ciągnął dalej Euzebiusz — powiadają, że wpadłeś w sidła kobiety, która cię opanowała. Znaliśmy ją po trosze wszyscy jako gwałtownego charakteru, dziwaczną, niepomiarkowaną. Nie chce mi się wierzyć, abyś ty mógł sympatyzować z istotą tak różną od ciebie, nad której dziwactwami sam przede mną niedawno ubolewałeś.
 Komnacki skończył, Chorążyc długo siedział namyślając się nad odpowiedzią.
 — To, co się stało ze mną, dla mnie samego jest czemś niepojętem — rzekł Ewaryst. Przyznam ci się najprzód, żem się w niej zakochał namiętnie na pierwsze wejrzenie. Przyczyna dla mnie ukryta, namiętność nigdy racjonalnie niepodobna wytłumaczyć. Walczyłem z sobą, zwyciężyłem się, a na ostatku, gdy w chwili, nie