Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Hołota 02.pdf/014

 — Pan Zarzecki! Kłaniam się waszeci, — odezwał się pykając fajkę starościc i zmrużonemi oczyma patrząc na stojącego u progu.
 Jak się asindziej ma? hę?
 — Jako tako!
 — Cóż słychać? hm?
 Jakób ramiona poruszył — a Szumiński mówił dalej, bliżej przystępując ku niemu.
 — Doszło mnie, żeś acan po śmierci nieboszczki z sukcesorami wiele biedy miał! Cóż! przecie się to skończyło?
 — A, skończyło.
 — Jakże się skończyło?
 — Tem, żem ja o mało nie przypłacił życiem, — rzekł Zarzecki.
 Starościc parę razy psyknął jakoś dziwnie.
 — Czego oni właściwie chcieli od acana? — spytał.
 — Jaśnie panu tego mówić nietrzeba.
 — Ale cóż się stało z temi pieniędzmi po nieboszce? — zapytał Szumiński.
 — To do mnie nie należało — bąknął wymijająco stary.
 Starościc fajkę od ust odjąwszy, śmiać się począł sucho.
 — Słuchaj! Na seto duryty! Co ty mnie takie rzeczy gadasz! Mnie! Przypomnij sobie ten wieczór gdy stałeś u drzwi u jejmości, a ja siedziałem na jej połamanem krześle, przypomnij co mi ona wówczas powiedziała. Własne jej słowa ci powtórzę. — Gdy inaczej pieniędzmi bezpiecznie rozporządzić nie będę mogła, aby ich Onufry nie zjadł i nie przeszastał, tak mi Boże dopomóż, oddam wszystko do