Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Hołota 01.pdf/093

zasiadł do zwierciadła i począł miękką szczotką wygładzać włosy, przechylając głowę w lewo i prawo.
 Panna Barbara patrzała nań prawie protekcyonalnie i z litością.
 — A gdyby, proszę pana, znalazło się gdzie do pożyczenia tych nieszczęśliwych tysiąc dwieście rubli? — zapytała.
 — Wiesz, kochana panno Barbaro, że ja dla Idzi nic nigdy nie żałuję.
 — A toby pani nadzwyczajną zrobiło przyjemność, — wtrąciła Basia.
 — Ale zkąd pieniędzy? zkąd pieniędzy! — westchnął Onufry.
 Basia oparła się o stolik, bo jej z tem było wygodniej.
 — Mnie się zdaje — odezwała się, że gdyby pan sam z grzeczną wizytą pojechał do Bendrzyńskiego.
 Onufry się obejrzał żywo.
 — Tak! — potwierdziła panna — Bendrzyński ma pieniądze leżące. Rządcy nie da, na list odmówi, ale grzeczność mu zrobiwszy zmiękłby.
 Pokiwał głową pan Onufry zajęty zaczesywaniem.
 Korona mi z głowy nie spadnie, — rzekł — ale to był przyjaciel podkomorzynej, tak skąpy jak ona, i tak jak ona nieużyty, nie mamy prawie ze sobą stosunków. Myślisz?
 — Myślę że nie odmówiłby, gdyby go pan ujął przyjacielskiem obejściem się — szeptała panna. — Skąpy to prawda, ale i ambicyi ma dużo, a lubi aby go szanowano.
 — Ha! chyba dla tych nieszczęsnych pieniędzy, na nudy do starego można się ryzykować, ale co na to powie Idzia, gdy się dowie że do niego pojechałem.