Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Boży gniew 03.djvu/184

prawie wtargnął przed oblicze poważnego kapłana.
 — Oskarżono mnie pono przed j. król. m., żem ja zmyślił wieść o przekupstwie. Jawna rzecz, że król rad temu wierzy. Tak jest! Powtarzałem tę plotkę, bo ona chodzi po obozie z ust do ust. Wina jej spadnie na mnie. Nasz pan nie może znieść mnie, z przyczyny żony: ja to wiem. Wszelako nie myślę ustępować i będę mój obowiązek pełnił.
 Leszczyński słuchał tego wyznania gorączkowego z politowaniem niemal.
 — Panie podkanclerzy — rzekł sucho — nie potrzebujecie się tłómaczyć przede mną. Mnie obce są te wszystkie dworskie intrygi. Sługa Boży nie zna dróg waszych.
 Radziejowski drżał cały.
 — Król więc postanowił szlachtę do ostateczności rozjątrzyć: ciągnie pod Krzemieniec.
 — Wierząc w to, że go wierna szlachta, choćby dla czci swej nie opuści — rzekł kanclerz.
 Rozśmiał się podkanclerzy.
 — Byłaby może to uczyniła zaraz nazajutrz po bitwie; ale dziś, — zapóźno. Król się powinien z nią porozumieć i ułożyć.
 Leszczyński bystro mówiącemu w oczy spojrzał; brewiarz rozłożony na stoliczku ujął w rę-