Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Boży gniew 02.djvu/105

mentu — z francuzami my będziemy musieli się w domu rozprawić, bo to jak perz albo pokrzywa się u nas rozrosło, a z niemi, co poprzychodziło... pludry, pudła te z włosów na głowie, z których nie wiedzieć czy się śmiać, czy od tych straszydeł uciekać, i...
 — Daj — bo pokój — przerwał Xięzki — tej liczbie francuzkich rzeczy, bo dojdziesz do tego, o czem strach nawet wspomnieć.
 — No, a tabaka? tabaka? — odezwał się Rzewuski — smrodliwe ziele, albo to nie francuzka też rzecz?
 — Tego spełna nie wiem — rozśmiał się Xięzki — ale wiem, co o niej Morsztyn napisał.
 I począł deklamować:

 Smrodliwe ziele, o ziele śmiertelne,
 Które w krainy morzami oddzielne
 Życzliwe skryło od nas przyrodzenie,
 Kto cię na rodu naszego stracenie,
 Kto cię na brzeg nasz przywiózł łodzią krzywą,
 I świat zaraził trucizną smrodliwą?
 Niedosyć było, że i wojny krwawe,
 Blade choroby, głody niełaskawe,
 I sama starość i straszne trucizny
 Króciły nam wiek, bez tego nie żyzny;
 Żeś i ty naszym latom, brzydkie ziele,
 Musiało kresu uszczerbić tak wiele!