Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Latarnia czarnoxięzka Tom IV.djvu/047

kiém niespokojném przeczuciem mnie wypytywała! Sądziłem że wié o wszystkiém, ale nie — ona się tylko domyśla, ona to widzi oczyma duszy — ona mi nawet niewierzy. Musiałem kłamać — ach! gdybyś ty ją widział, gdybyś ją widział, jak biédna, jak smutna, jak chora.
 — Więc znowu wracasz do kajdan twoich? spytał niecierpliwie August.
 — Abym je rozerwał, pozwól przynajmniéj na czas — Ona nie miałaby siły —
 — Pochlebiasz sobie nadto — nie piérwsze to przywiązanie —
 — Gorzéj, bo pewnie ostatnie — Ona to samo powtarza.
 — Takie jak ona kobiéty, nie przestają tak prędko — rzekł pogardliwie August.
 Staś się zapłomienił.
 — Nie mów tego wuju, ja słuchać nie mogę. Na Boga, nie mów —
 August wzruszył ramionami —
 — Nie dał bym szpilki złamanéj, że ta choroba zmyślona.