Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Jelita t.II.djvu/198

która mnie chorego pielęgnowała i do domu wiozła, opuścił... Pomogę nie pomogę, powinność spełnię.
 Domna nie mówiła nic, błagająco patrzała na męża. Dalibór rozjątrzonego łagodził.
 — Bajki plotą — szeptał cicho — darmo się zerwiesz — a i ludzi sobie narazić nie dobrze... Dać temu pokój. Palca we drzwi wkładać nie trzeba.
 Florjan milczał, lecz po wyjeździe Leliwów drugiego dnia w drogę się wybierać zaczął..
 Ludzi dobrał sobie zbrojnych kilkunastu, żonę pożegnał, ojca i ruszył najprostszemi drogami na noc całą.
 O mil sześć od domu, przyszło spocząć. W gospodzie siedzieli podróżni przy piwie. Jechali do swoich do Sieradzia, a byli wielkopolanie.
 — Co tam słychać koło Poznania? — zapytał Szary.
 Wąsaty, gruby ziemianin śmiać się począł dziko.
 — Dobrze słychać! dobrze — rzekł, panosząc się i w bok biorąc — łotrom łby ścinają, aby drudzy się kajali.
 — Jakim? komu? — rzekł Florjan pobladłszy nieco.
 — Tak ci jest, tak — ciągnął daléj podróżny. — W samą wigilią narodzenia Ś. Jana Chrzci-