Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Jelita t.II.djvu/170

 Zagadnięty nie odpowiedział na to pytanie.
 — Powiedźcie mi, kto wy jesteście i jakim sposobem się tu znajdujecie? — rzekł gburowato — ja to naprzód prawo mam wiedzieć...
 Spokojnie i wcale nie okazując obawy, wojewodzina odparła...
 — Jadę z rannym, z pobojowiska pod Płowcami, gdzie król moc krzyżacką pobił na głowę, a mąż mój, zowie się Wincz z Pomorzan, wojewoda Wielkopolski.
 Nachmurzył się słuchając — ten który badał i głową potrząsł...
 — Ranny? któż ranny? — spytał...
 — Florjan Szary...
 Pytający, Nikosz Bąk, rozśmiał się na całe gardło..
 — Że go nie zabili — tego... — zawołał.
 Wojewodzina z tego wykrzyku domyśliła się, w czyje ręce wpadła, a dość jéj o nim rozpowiadał Florjan. Nie strwożyła się tém jednak...
 Zamiast wyrywać się precz, postąpiła dumnie kilka kroków.
 — Widzę — rzekła — żem nie trafiła do Surdęgi, jakom chciała, ale pod nieprzyjacielski dach. Przecież żonie wojewody królewskiego i tu odpocząć dadzą...
 Nikosz milcząc, cofnął się...
 Naprzeciw drzwi stały otworem, w których się świeciło.