Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Biały Książę tom II.djvu/094

 — Księcia Białego przykazanie...
 — Coś ty, w służbę jego wszedł?
 — A w służbę — i milcz! — odparł Szaszor. — Rychło zobaczysz, co cię czeka...
 Starego nie można było zmusić do milczenia, klął i wymyślał bez ustanku. Śmiano się z bezsilnego, a to gniew jego powiększało.
 Szaszor, mający doń złość — urągać począł i znęcać się.
 — Przyszła i na was kolej! nie małoście żołnierzyskom nadokuczali, a ziemianom nadojedli. — Nie zechcecie gardła dać, Złotoryą musicie.
 — To dam gardło... — krzyczał Romlik.
 — Jeżeli was wieszać będą — dodał Sikora — bądźcie spokojni, ja wam spowiednika przyprowadzę...
 — A ja postronka dam... — rzekł Szaszor.
 W końcu znużony, zapieniony Romlik, zaciął usta, zamknął oczy i nie odzywając się ani na szyderstwa, ni na pogróżki, jakby nic nie czuł i nie słyszał, dał z sobą robić co chcieli. Pachołki konia jego popędzając, bili go po plecach, śmieli się z tego drudzy, Romlik był już jak kłoda...
 Konie zmęczone smagano nielitościwie, nagląc do pośpiechu — nad rankiem zbliżyli się do Gniewkowa.
 Tu, choć na dworcu część ludzi spała, niektórzy straż odprawując, przy beczkach piwa siedzieli.