Pod wrażeniem tego, co widziałem w Grecji, — tem silniej przylgnąłem do bolszewizmu. Od niego jednego oczekiwałem wybawienia świata pracującego i cierpiącego. Dlatego wracałem do Rosji ze silnem postanowieniem pozostania tam na stałe. A pragnąc mieć jeszcze bardziej czyste sumienie zabrałem ze sobą moją towarzyszkę życia, kobietę wykutą z jednej bryły. Choć młodsza odemnie, jednak bardziej zrównoważona i lepsza, będzie mi niezawodną pomocnicą w chwilach mej słabości, gniewu lub niezrozumienia.
Obecnie już we dwójkę obserwujemy i odczuwamy wszystko, — zanim jeszcze przybędzie Kreteńczyk ze swoją żoną i zanim uformujemy blok czterech dusz w służbie jednego wspólnego ideału.
Przybywamy do Odessy podczas trzaskającego mrozu, ubrani ciągle jeszcze w szmatki, absolutnie nie odpowiednie do tego klimatu. Skutkiem tego zmuszeni jesteśmy zabarykadować się w naszym pokoju hotelowym. Schodzą się u mnie ciągle jeszcze dziennikarze, fotografowie, operatorzy kinowi, zaalarmowani radjodepeszą „Cziczerina“[1], donoszącą o wygnaniu mnie z Grecji. Ale czuję, że okres uroczystości, na szczęście, już minął. Niema już dekoracyj na ulicach, wystawy sklepowe już nie tak okazałe, — ucichł już tam-tam urzędowy. Tym razem to już ta codzienna, zwyczajna ojczyzna sowietów, taka jakiej chcemy, jakiej nam potrzeba właśnie.
Ale po raz pierwszy wszędzie muszę za wszyst-
- ↑
Gieorgij Wasiliewicz Cziczerin – rosyjski i radziecki polityk, rewolucjonista i dyplomata, minister spraw zagranicznych ZSRR w latach 1918-1930.
